OBATALA

Obatala jest sędzią zmarłych według legend nigeryjskiej Joruby. Jest duchowym pomocnikiem OLODUMARE, chtonicznego bóstwa. Zadaniem Obatali jest ustalenie, czy ludzkie duchy powinny być potępione na wieczne męki w piekle, czy też pozwolić im cieszyć się spokojnym życiem pozagrobowym.

ODYSEJA

Grecki poemat Homera Odyseja, napisany ponad dwadzieścia wieków temu, pozostaje jednym z najlepiej zbadanych dzieł literatury zachodniej. Opowiada wielką podróż bohatera Odyseusza po wyniszczającej bitwie pod Troją. Wiersz zawiera dziesiątki przygód z bogami, boginiami, olbrzymami, potworami i wrogimi wojownikami. Przez cały czas Odyseusz jest zmuszony do wykonywania fantastycznych wyczynów, aby przebłagać bogów i zapewnić mu bezpieczny powrót do ojczyzny Itaki. Wśród tych przygód jest mrożąca krew w żyłach podróż przez krainę umarłych. Księga 11 Odysei opowiada o tej mitycznej wyprawie do HADESU, greckiego podziemia. Homer umieszcza tę krainę na dalekiej północy, poza "wielką przestrzenią nieśmiertelnego morza". Aby bezpiecznie wejść do krainy zmarłych, Odyseusz musi złapać "północne wiatry", aż nie będzie mógł iść dalej, a następnie przygotować krwawą ofiarę dla "bladej PERSEFONY", żony króla Hadesa i królowej podziemi. Kiedy Odyseusz dociera do miejsca, gdzie Rzeki Ognia i Lamentacji łączą się z ACHERONEM (który płynie bezpośrednio do podziemi), kopie dziurę i wlewa owczą krew. Czyniąc to, ślubuje uhonorować zmarłe dusze tych, których tu spotyka. "Z rowu dobiegł jęk, którego strasznie było słyszeć". Powoli CIENIE (apatyczne duchy) jego zmarłych przyjaciół i legendarnych bohaterów podchodzą, by wypić krew, która daje im moc, by z nim porozmawiać. Elpenor, kolega żołnierz, który nie został pochowany po wojnie trojańskiej, błaga Odyseusza: "Nie zostawiaj mnie, nie opłakanego i niepogrzebanego", ponieważ dusze, które nie zostaną odpowiednio pochowane, nie mogą znaleźć odpoczynku. Kiedy Odyseusz obiecuje wrócić, aby skremować i pochować prochy zwłoki mężczyzny, duch odchodzi pocieszony. Odyseusz następnie wita swoją matkę, która żyła, kiedy wyjechał na wojnę. Kiedy pyta, jak umarła, odpowiada: "Moja samotność dla ciebie, Odyseuszu, dla twojego dobrego serca i dobrej rady, odebrała mi życie". Kilka razy próbuje ją objąć, ale ona prześlizguje się przez jego ramiona jak mgła. Odyseusz widzi wiele innych duchów, ponurych "upiorów" pogrążonych w "zachodnim mroku". Wśród nich są bohaterowie Achilles i Agamemnon, teraz blade cienie swoich dawnych ja. Wielki Achilles mówi Odyseuszowi, że wolałby być niewolnikiem wśród żywych niż władcą wszystkich zmarłych. Lamentuje, że "byłem znowu cały", jego cierpienie się skończyło. Żołnierze proszą Odyseusza o wieści ze świata, ale nie może ich podać, ponieważ przez ostatnie kilka lat był uwięziony na bezludnej wyspie. Odcienie znikają bardziej opuszczone niż wcześniej. Odyseusz kontynuuje swoją podróż i spotyka MINOSA, byłego króla Krety. W Hadesie Minos służy jako sędzia zmarłych, "wymierzając sprawiedliwość wśród upiornych orędowników rozstawionych wokół szerokich bram Śmierci". (Minos odgrywa podobną rolę w BOSKIEJ KOMEDII: PIEKŁO Dantego). Poza tym fragmentem Odyseusz jest świadkiem cierpień Tartaru, najciemniejszej otchłani kary w podziemiach. Tutaj TITYUS zostaje ukarany za zgwałcenie kochanka Zeusa przez ciągłe obgryzanie wątroby przez sępy. A TANTALA dręczy pragnienie i głód, gdy czysta woda i pyszne owoce obfitują tuż poza jego zasięgiem jako kara za zdradę bogów i ujawnienie ich sekretów. Nikczemny SYZYF musi codziennie pchać głaz pod górę, tylko po to, by znów staczał się w dół. Ta trójka to jedyni ludzie w Hadesie, którzy mają fizyczne ciała, aby pogłębić ich cierpienie. Gdy Odyseusz popada w litość i rozpacz, podchodzi do niego bohater HERKULES, syn Zeusa. Herkules został oskarżony o dokonanie tuzina wspaniałych wyczynów, z których jednym jest wykradzenie psa stróżującego CERBERUS z podziemi. Zapewnia Odyseusza, że bogini Atena, mistrzyni mądrości, wyprowadzi go z tego piekła. Uradowany tym, Odyseusz zagląda w ciemność, mając nadzieję, że zobaczy THESEUSA i Pirithoüsa, mitycznych bohaterów, których Odyseusz od dawna podziwiał. Ale zamiast czerpać inspirację, jest przytłoczony "tysięcznymi cieniami, szeleszczącymi w pandemonium szeptów… przywiezionych z mrocznego piekła" pędzących w jego stronę. Przerażony Odyseusz wraca na swój statek i odpływa, czując wielką ulgę, że wrócił do żywych. Odyseja Homera nadal inspiruje dzieła sztuki, filmy, sztuki teatralne i interpretacje, w tym wielomilionowy epos wyprodukowany dla telewizji z 1997 roku z Hallmark Theater.

O LE NU′U-O-NONOA

O le nu′-u-o-nonoa to podziemny świat wierzeń Samoa. Jest to region Sa-le-fe′e (Krainy Umarłych) zarezerwowany dla dusz niegodziwych. Nazwa O le nu′u-o-nonoa oznacza "krainę skrępowanych", ponieważ przeklęte duchy są uwięzione w tym podziemnym piekle. Mściwy bóg Itanga-ta z wielką przyjemnością torturuje te dusze w ponurej otchłani.

OLODUMARE
Olodumare to podziemne bóstwo Joruby z Nigerii. Jest władcą zmarłych dusz i władcą krainy zmarłych. Duchy uznane za złe są torturowane w tamtym świecie przez ohydne bestie, które drwią i dręczą potępionych. Dla potępionych dusz tortury są zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Olodumare jest wspomagany w jego nadprzyrodzonych zadaniach przez OBATALA, który osądza każdą duszę w chwili śmierci. Obatala ma moc skazania duszy do piekła lub eskortowania jej do raju.

ORKUS

Starożytni Rzymianie byli bez wątpienia wielkimi wojownikami, ale jako kultura mieli niewielką wyobraźnię. Ich mitologia składa się prawie w całości z fragmentów legend przejętych od podbitych przez nich ludów. Z mitu greckiego pochodzi Orkus, rzymski odpowiednik HADES-a, władcy podziemi. Orkus to ponury, zimny bóg, który zbiera martwe dusze i zabiera je do podziemi. Jest sprawiedliwym nadzorcą zmarłych, który nie jest zły ani krwiożerczy. Orkus po prostu dba o to, aby duchy otrzymały karę, na którą zasłużyły za swoje zbrodnie. Mit Orkusa nie jest tak złożony jak mit Hadesa, ponieważ legendy rzymskie są bardziej podstawowe i rzadko zawierają kolorowe detale. W ENEIDZIE Wergiliusza, opowieści o fantastycznej podróży do podziemi, bohater Eneasz przechodzi przez Bramę Orkusa w swojej mitycznej podróży. W tej krainie są wszelkiego rodzaju ohydne bestie i przerażające potwory. Inne opowieści łączą Orkusa z DIS, okrutnym władcą potępionych, który torturuje duchy w zaświatach.

ORPHÉ

Francuski film Orphée; z 1949 roku, adaptacja legendy o greckim muzyku ORFEUSZU, który został okrzyknięty przez krytyków arcydziełem poezji filmowej. W tej wersji księżniczka śmierci zostaje wysłana po poetę Orfeusza, ale zamiast tego zakochuje się w nim. Nie mogąc spełnić swojego obowiązku, zgadza się pomóc mu w podróży do podziemi, aby odnaleźć jego zmarłą narzeczoną. Reżyser Jean Cocteau wykorzystuje wiele pomysłowych sztuczek z kamerą i przejmujących scen, aby przedstawić krainę zmarłych. Rzeka STYX zostaje zastąpiona jako granica HADES przez zaczarowane lustro, przez które para wchodzi do piekła. Sama otchłań jest przedstawiana jako zadymione, nieco mylące królestwo delikatnych duchów i tajemniczych przejść. Ale region ten jest raczej obszarem smutku niż tortur, ukazując mroczne pustkowie, które są przytłaczająco przeszywające. Podziemia Cocteau to miejsce duchowego cierpienia, w którym dusza nie znajduje pocieszenia i nie ma nadziei na lepsze rzeczy w przyszłości.

ORFEUSZ

Podróż Orfeusza do podziemi należy do najbardziej znanych mitów greckich. Opisuje nadprzyrodzone poszukiwania bohatera Orfeusza, utalentowanego poety i muzyka, który udaje się do piekła, by uratować ukochaną. Zrozpaczony po nagłej śmierci swojej młodej żony EURYDICE (zostaje ukąszony przez węża podczas ucieczki przed gwałcicielem), Orfeusz udaje się do Domu HADES, ponurego podziemi starożytnych mitów, aby ją odzyskać. W swojej wyprawie dzielny śmiertelnik musi przekroczyć rzekę STYKS, oczarować CERBERA, trójgłowego potwora, który strzeże krainy umarłych, i złożyć swoją smutną prośbę panu śmierci. Przybywając na tron króla Hadesa, Orfeusz gra i śpiewa pieśń miłosną przepełnioną smutkiem i tęsknotą. Ballada jest tak urocza, że daje cholernym chwilę wytchnienia od męki. PERSEFONA, królowa umarłych, błaga męża, aby dziewczyna wróciła po usłyszeniu nawiedzonej melodii. Poruszony piękną muzyką do "żelaznych łez" Hades zgadza się wypuścić Eurydykę pod jednym warunkiem: Orfeusz musi iść przed nią z powrotem do krainy żywych. Ona pójdzie za nim, ale on nie może oglądać się za siebie. Jeśli odwróci się w dowolnym momencie przed powrotem na powierzchnię, Eurydyka zostanie na zawsze uwięziona w podziemiach. Orfeusz zgadza się na warunki, ale wychodząc z podziemi zaczyna wątpić, że naprawdę tam jest. Kiedy ją woła, powraca tylko upiorne echo. Wreszcie Orfeusz nie może oprzeć się pokusie sprawdzenia, czy za nim stoi Eurydyka. Odwraca się, tylko po to, by zobaczyć, jak jego ukochana zamienia się we mgłę i znika na wietrze. Jego krzyki i błagania na nic się nie zdadzą - jest stracona na zawsze. Zrozpaczony Orfeusz powraca do krainy żywych, złamany i niezdolny do miłości. Legenda o Orfeuszu zainspirowała niezliczone dzieła sztuki, opery, wiersze i spektakle, w tym obraz BRUEGHEL′A ORFEUSZ W ZAŚWIATACH oraz zagraniczne filmy ORPHÉE i Black Orpheus.

ORFEUSZ W ZAŚWIATACH

Pieter BRUEGHEL Młodszy ze słynnej rodziny artystów Brueghel stworzył w XVI wieku arcydzieło Orfeusz w Zaświatach. Praca przedstawia greckiego mitycznego bohatera ORFEUSA grającego na harfie dla HADES i PERSEFONIA, władców podziemi, próbując przekonać ich, by pozwolili jego zmarłej narzeczonej opuścić podziemie i wrócić z nim do krainy żywych. Za regentami otchłani jest morze gorzkiej agonii. Zmarli wiją się z bólu i rozrzucają szeroko ramiona błagając o ulgę, a ich twarze są zniekształcone przez intensywne cierpienie. Wśród ognia i dymu Brueghel zawiera pajęcze potwory z ognistymi oczami i skrzydlate gady demony. Cała praca wykonana jest głównie w czerni i brązach oraz mętnych zieleniach, tworząc przytłaczające poczucie grozy i brzydoty. Orfeusz, żywy i żywy, stanowi wyraźny kontrast dla mrocznych dusz zmarłych. Jego blask podkreśla mrok piekła, w którym dusze pogrążają się w stłumionym smutku.

OZYRYS

Król Ozyrys jest egipskim sędzią zmarłych i władcą podziemi. Jego królestwem jest nieurodzajne pustkowie, które istnieją pod ziemią za odległym horyzontem. Wszystkie zmarłe dusze muszą stawić się przed Ozyrysem, aby ich serca można było zważyć na wadze z "piórem prawdy". Jego osąd określa, co dzieje się z duchem po śmierci, ponieważ ma on moc rozdzielania zarówno nagród, jak i kar w przyszłym świecie. Ozyrys jest również archetypową mumią egipską. Według legendy brat Ozyrysa Set jest o niego zazdrosny i morduje króla. Po tym bratobójstwie Set tnie ciało swojego brata na czternaście kawałków. Następnie rozrzuca sekcje po całej ziemi. Żona Ozyrysa (i siostra) Izyda zbiera kawałki i składa jego ciało, używając pasków materiału do związania go razem, tworząc w ten sposób pierwszego zmumifikowanego faraona. Bogowie oferują przywrócenie do życia ukochanego Ozyrysa, ale zamiast tego postanawia zostać władcą zmarłych. Pod jego kierunkiem właściwe balsamowanie i mumifikacja stały się niezbędne dla faraonów pragnących cieszyć się przyjemnym życiem pozagrobowym. Według egipskiego mitu, gdy człowiek umiera, dusza podąża za "rzeką nieba" w łodzi Ra, boga słońca. Łódź musi przepłynąć siedem bram, a zmarły winien wezwać po imieniu każdego odźwiernego. (Nazwiska są wymienione w Księdze Umarłych, tekście szczegółowo opisującym, co należy zrobić, aby uniknąć okropności życia pozagrobowego.) Anubis, nadprzyrodzony przewodnik, eskortuje ducha do "Sali Sprawiedliwości" w celu orzeczenia przez Ozyrysa. Tutaj Ozyrys waży serce duszy z piórkiem prawdy. Jeśli serce utonie pod ciężarem swoich grzechów, zostanie pożarte przez potwora AMMUT. Nawet duchy, które zdają ten test, stają w obliczu wielu okropności w DUAT, egipskim podziemiu. Należą do nich żarłoczne węże, mięsożerna szarańcza, a nawet druga śmierć. Ozyrys pojawia się w RAJU ZAGUBIONYM Miltona jako pogański agent DIABŁA, wysłany, by odwrócić uwagę ludzkości od prawdziwego Boga. Jest ustanowiony jako pogańskie bóstwo, kpina z niebiańskiego Ojca wiary chrześcijańskiej. Starożytny król i jego rytuały śmierci były również tematem MISTERIÓW.